Επιτρέψτε μου να σας συστηθώ. Το όνομα μου είναι Γιώργος. Τι ασυνήθιστο όνομα για έναν γάτο! Οι φίλοι μου και το αφεντικό μου με φωνάζουν «Φαγά». Μου αρέσει αυτό. Στο κάτω-κάτω, είναι μεγάλη αλήθεια ότι τρελαίνομαι για το όμορφο φαγητό. Πώς να το αποφύγω άλλωστε αφού το αφεντικό μου, το οποίο υπεραγαπώ, είναι σεφ. Τον είδατε πιθανότατα κάπου στην σελίδα αυτή να μαγειρεύει. Πάντα μου φέρνει κάτι από όλα αυτά τα καταπληκτικά πιάτα που φτιάχνει. Καταλαβαίνετε τώρα πολύ καλά γιατί το παρατσούκλι μου είναι «Φαγάς». Η καλύτερη μου φίλη είναι η Άννα. Τρελαίνεται να παίζει με σαπουνόφουσκες. Το αγαπημένο της χρώμα είναι το κίτρινο. Είναι η μικρή κόρη του γείτονα, και παίζουμε μαζί κάθε μέρα. Είναι αυτή που με ενέπνευσε, αλλά δεν το ξέρει. Έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε που μου είπε κάτι και άλλαξε τελείως τη ζωή μου: «Μικρέ μου Φαγά, πάντα λέω στις νεράιδες τι θέλω, και μου το εκπληρώνουν. Τους λες κι εσύ;» Νεράιδες, σκέφτηκα… Είναι μικρή και πιστεύει σε νεράιδες. Δεν μπορώ να της πω ότι δεν υπάρχουν. Δεν θέλω να γκρεμίσω τον όμορφο κόσμο της, το υπέροχο παραμύθι στο οποίο πιστεύει. Οι ευχές της όμως… γιατί λέει ότι πραγματοποιούνται;

Πήγα στο κρεβάτι μου εκείνη τη βραδιά με αυτή τη σκέψη στο μυαλό… Μακάρι να ήταν αληθινές, μακάρι να ήταν… μακάρι… Πάντα ήθελα να ήμουν άνθρωπος. Πηγαίνουν οπουδήποτε θέλουν, έχουν περισσότερους φίλους, τρώνε πιο νόστιμο φαγητό, και απολαμβάνουν περισσότερο τη ζωή. Δεν παραπονιέμαι. Έχω μία πολύ όμορφη ζωή, αλλά κάποιες φορές εύχομαι να μπορούσα να είμαι ένας από αυτούς. Το επόμενο πρωί ξύπνησα νωρίς, ως συνήθως. Πήρα το πρωινό μου, βούρτσισα τα δόντια μου, έκανα το ντους μου, ντύθηκα και βγήκα έξω. Μία ακόμα όμορφη μέρα μόλις είχε ξεκινήσει. Οι νεράιδες έκαναν το θαύμα τους…

Ποτέ δεν είχα βγεί έξω, παρά μόνο όταν έπαιζα με την Άννα. Δεν ήξερα πώς είναι να είσαι ανάμεσα τους, πόσο μάλλον να είσαι ένας από αυτούς. Η χαρά μου ήταν απερίγραπτη. Έμαθα από αυτούς τόσα πολλά. Κάθε μέρα ήταν μια νέα πρόκληση. Για χρόνια ήξερα μόνο την Άννα και το αφεντικό μου. Τώρα ολόκληρος ο κόσμος ήταν στα χέρια μου. Εκτός από την Άννα, κανένας δεν το έμαθε ποτέ. Ούτε ο μικρός μου αδερφός, ο Ροχαλίζων. Μια ζωή κοιμάται. Αυτό λειτουργεί υπέρ μου. Θα τον δείτε να σας κοιτάει σε κάποια άλλη σελίδα. Έχει όμορφο σκούρο γκρι τρίχωμα. Κανείς τους δεν κατάλαβε ποτέ τι κάνω. Ποτέ δεν τους το είπα. Τα πρωινά και νωρίς τα απογεύματα ήμουν έξω εξερευνώντας τον κόσμο. Αργά τα απογεύματα έπαιζα με την Άννα, και τα βράδυα απολάμβανα τη ζεστασιά του σπιτιού παρέα με το αφεντικό μου που επέστρεφε από τη δουλειά. Κανείς, πλην της Άννας, δεν κατάλαβε ποτέ τη διπλή ζωή μου. Άνθρωπος τη μισή μέρα, γάτος την άλλη μισή.

Σε αυτή την ενότητα γράφω τις εμπειρίες μου ως άνθρωπος. Μοιράζομαι μαζί σας τι έμαθα από τους ανθρώπους εκεί έξω, τι με έχουν διδάξει. Όχι ότι με δίδαξαν στην κυριολεξία, αλλά είναι ό,τι έχω μάθει παρατηρώντας τους. Είμαι ένας καλός άνθρωπος; Είμαι τόσο καλός όσο ο Φαγάς; Η απάντηση ανήκει σ’ εσάς…

 .

Φιλικά,
Ο γάτος, ο Φαγάς